Er gebeurt momenteel extreem veel om ons heen, dichtbij of verder weg: het komt allemaal binnen. De coronapandemie, de oorlog in Oekraïne en de verhoging van de energieprijzen, de inflatie en de problemen op de woningmarkt. Om nog maar niet te spreken over de ernstige klimaatcrisis waar we wereldwijd mee te maken hebben. Tegelijkertijd, en misschien ook daardóór, is er sprake van een stress- en burn-out epidemie. 

Coaches en stress 

Steeds vaker hoor ik coaches dingen zeggen als: “Ik kan het allemaal niet meer bol- en verwerken, maar durf daar niet over te praten.” Of: “Mensen bouwen op mij. Hoe leg ik uit dat ik zèlf sta te trillen op mijn grondvesten?” en “Ik merk dat de stress aan me vreet en dat ik niet meer goed voor mezelf zorg.” 

Eenzaamheid vermindert 

In de gesprekken merk ik dat alleen al door het te uiten, mensen een rustiger gevoel krijgen. Dat hun eenzaamheid hierover vermindert en zij kunnen reflecteren. Natuurlijk is er bij langdurige stress (en de consequenties daarvan voor onze gezondheid) meer nodig dan een goed gesprek met iemand die oprecht naar je luistert. Maar daar begint het wel mee. Het biedt tenslotte een begin van een nieuw perspectief. 

Voor jezelf zorgen

Misschien moeten we met zijn allen ook wennen aan het feit dat ‘Vadertje Staat’ geen vastomlijnde opvang biedt. In ieder geval is dat vangnet steeds kleiner geworden, of ingewikkelder (vind je weg er maar in). Hoe dan ook: omgaan met stress en de hoeveelheid aan prikkels, relativeren zonder betrokkenheid te verliezen, voor onszelf zorgen: we moeten het zelf doen.  

Help elkaar

Maar niet alleen! Daar zijn wij mensen niet op gebouwd. We hebben elkaar nodig om perspectief te creëren. Dat betekent dat we ook naar elkaar moeten luisteren, elkaar helpen, als het allemaal te veel wordt. Zonder taboe. Doen we dat niet, dan tast het onze gezondheid aan: fysiek, mentaal én sociaal. 

Maria Menger
Psycholoog