Het begon in 2017 (pre-menopauze) en we zijn inmiddels zes jaar verder. Ik kan je vertellen dat het voor mij geen pretje is en dat ik het ook echt vervloekt heb. Van nooit hoofdpijn naar wekelijks. Van altijd positief en opgewekt naar iemand met een heel, heel kort lontje. Ernstig concentratieverlies. Van een hele goede slaper naar drie of vier uurtjes per nacht en alles maar dan ook alles vergeten. Als ik wat zei, was ik het na dertig seconden alweer vergeten. En opvliegers tijdens een sollicitatiegesprek of een belangrijke meeting zijn echt niet fijn, want die rode kop kun je niet verbloemen. En dan vraagt iedereen: “Wat is er met jou?”, “Waarom word je nu boos?” en “Heb je een hartaanval ofzo?”

Dat gebeurt mij niet!

Als ik vrouwen met hun rode hoofd, met hun handen zag wapperen, dacht ik altijd: “Dit gaat mij niet gebeuren.” Het ziet er niet uit en je komt zo ouwelijk over. Jammer, maar deze beweging gaat vanzelf, omdat de hitte niet te houden is. Nu denk ik ook: “Hoe heb ik dit zo negatief kunnen bekijken?” Door de ervaring weet ik dat het geen aandacht vragen is noch een overdreven gebaar.

Ga je dit bespreken met je leidinggevende?

Als ik nu zo terugkijk op de eerste jaren van mijn overgang, is het meest opvallend nog geweest, dat ik me ervoor schaamde. Hoe erg is dit? Want dit hoort er gewoon bij mensen! Ik merkte dat er binnen het bedrijf waar ik werkte geen aandacht voor was en dat er ook lacherig over werd gedaan, vooral door mannen. En tsja, ga je dit bespreken met je (mannelijke) leidinggevende? Dus ik ging volledig in de ontkenning en vond dat ik mijn schouders er maar onder moest zetten. Vooral doorgaan en in het tempo waarop ik dit al deed. Ik had een managersfunctie van een grote afdeling en zat ook in de OR, met veel overwerk, dus je kunt wel raden dat dit pittig was.

Ik kon nergens terecht

Met deze houding en het er niet over praten, werd het wel een soort ‘cooker-ding’. Mijn lontje werd nog korter, want ik kon met mijn gevoelens, emoties en vraagstukken nergens terecht. In deze beginjaren besprak ik dit ook niet echt met mijn vriendinnen. Daardoor ga je ook nog eens piekeren. “Wat is er toch met mij aan de hand? Is het de overgang of mankeer ik toch iets anders?” Je wordt onzeker en dat is ook merkbaar in je werk. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: “Ik stop ermee, want ik kan het niet meer”, is niet op één hand te tellen.

Slecht slapen, veel uren maken

Op het werk ging het bij vlagen niet geweldig. Ik merkte dat ik steeds meer moeite kreeg om me te concentreren en daardoor gingen zaken ook wel eens mis. Dat vond ik vreselijk en daardoor ging ik nog harder werken om het maar goed te houden. Het slechte slapen, waar ik nog steeds last van heb, was ook geen goede combinatie met veel uren maken.

Geen aandacht

Ik maakte het zelf niet bespreekbaar. Dat is niet zo gek, als je hoort hoe men reageert op de overgang. En binnen het bedrijf was er ook geen aandacht voor. Verder was er ook niemand die eens vragen stelde. Dit had een opening kunnen zijn. Helaas kwam mijn (mannelijke) leidinggevende niet verder dan een standaardvraag: “Hoe is het?” en weer door.

Taboe doorbreken

Dit is voor beiden toch wel een gemiste kans. Wat geholpen zou hebben, is als er vanuit het bedrijf algemene aandacht voor zou zijn geweest. Laat de overgang een jaarlijks terugkerend thema zijn, waarin verschillende onderwerpen aan bod komen. Dit had in elk geval de taboe of de onwetendheid (deels) weggenomen. Wat ik ook handig had gevonden is als de operationele leidinggevenden ook een training hadden gekregen over ‘Hoe ga ik om met medewerkers die in de overgang zitten?’, met aanvullend ‘Welke mogelijkheden zijn er om het voor degenen die in de overgang zitten, draaglijker te maken?’ Dit geeft hun kennis en tools om het ook echt bespreekbaar te maken en om te weten hoe ze er mee moeten omgaan. Dit had mij zeker geholpen bij het bespreekbaar maken.

Huilend op het toilet

Helaas heb ik dat niet ervaren. Ik heb een aantal jaren echt op mijn tandvlees gelopen en tegen overspannenheid aangezeten. Geregeld heb ik ook huilend op het toilet gezeten, terwijl ik me afvroeg “Hoe ga ik dit volhouden?!” Ik kan je vertellen dat dit best eenzaam was, ook omdat niemand hier rekening mee kon houden. Dat ligt deels ook bij mij, maar het had zeker geholpen als het bedrijf hier aandacht aan had besteed.

Mijn boodschap is dan ook aan iedereen: Vrouw/man in de overgang, leidinggevende, HR-managers, bedrijfsartsen en CEO’s, Ga aan de slag met dit thema!

Het dieptepunt voorbij

Hoe is het nu met mij en de overgang 😊? Het is er nog steeds, alleen wel in mindere mate. Ik kijk uit naar het eind van het vijfde jaar, want dan zouden de klachten echt meer naar de achtergrond verdwenen moeten zijn. Ik merk wel dat het dieptepunt achter mij ligt, maar een goede nacht doorslapen daar verlang ik nog wel erg naar.